محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
يکشنبه 30 ارديبهشت 1403
12 ذو القعدة 1445
Sunday 19 May 2024
به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹
يکشنبه ۳۰ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ عاشقانه ها و عارفانه ها شاعر ابراهیم حاج محمدی
ایمان نداری، در خودت انگار، یک روز همچون گُل شکُفتن را
چگونه باید رَقَم زَد از این که هست، گُل تَر، سِرشتِ گُل را
خدا مُقدّر نکرده آیا فقط مُعطَّر، سِرشتِ
به بزم گلشن، زلال مانند چشم آئینه پر بیفشان
نیستند ای دوست الّا نبضِ دریا، موج ها
در همه احوال و هر، بُرهه ای از روزگار
شامل حال همه ست نعمت پروردگار
به حالِ خود وا نمی گذارد جنونم از عشق روی ماهت
گذشته عمرم- به باطل امّا نه- بلکه در جستجوی راهت
اگر چه باورت نمی شود بدان که من همینم این جنونِ بالعیان
کسی که از خودش تهی و از تو پُر، شد آنچنان ک
دست شیطان به تو هرگز نرسد در رمضان
پس بیا پُل بزن از خود به اَحَد در رمضان
هرچه دشمن بیشتر از پیش ها، لحظه لحظه می شود شیّاد تر
می شود فرعونِ لاکردار، این، خصمِ ذِي الْأَوْتَ
پیش تو از من اگر تارِ سبیلی ست گرو
تا نیفتد به زمین محض خداوند ندو
بلبل بَرَد حظ فقط از گل در گلستان شکفتن
مثل تو هر کس به سوی نور با باور شتافت
می گیرَمَت در خیالم هر گاه عریان در آغوش
باور ندارم که دارم جز جانِ جانان در آغوش
یک عمر فقط عذاب می نوشیدیم
دلبسته ی زندگیِ مختوم به مرگ
تردید نکن که هست محکوم به مرگ
ای دلت آکنده ی حقّ الیقین
ناب تر از پیش خدا را ببین
بس که دارد در دلم ماتم درنگ این روزها
با خودم دارم فقط یکریز جنگ این روزها
شیخ ما وقتی که سر پیشِ خدا خم می کند
هرزگی کم می کند
پیر ما آورده رو بر جان، نه بل تن پروری
این نگیری سرسری
نمی شود جز به روشنایی به روی آئینه در گشودن
دمی هم انسان در اوج ظلمت نبرده حظّ از نظر گشودن
زیرِ خود را گر چه پندارد که باشد بَم کِنِسک
می کُنَد از هر که غیر از خود ببیند رَم کِنِسک
کسی که تا سایه افکَنَد شب نمی کند غیرِ رم مجسّم
نگردَدَش ردّ پای ما در مسیر پر پیچ و خم مجسّم
پَریده ای از حواسَت از بس به بی خیالی به رنگِ غفلت
رفتم نشستم- در خودم گُم-، بَست
در انتهای کوچه ای بن بست
سر می کشد باز از سحر خورشید
دارد به دشتستان نظر خورشید
سر تا به پا اشتهایم، دارم فقط اشتها گُل
زیرا ندیدم به عمرم، ورزیده باشد ریا گُل
می چشاند عشوه ات تا شهد شوخیدن* مرا
شعله ور تر می کند آهنگ پوئیدن مرا
پخمه بودیم و زیرکان ناگاه، قلبمان را از آه آکندند
آه های نهفته در دل را، ناگهان تر شراره باید کرد
گره افکنده بر جبین آنگاه، خشم ها را ستاره باید کرد
رخصتی ام به های و هو گرچه حیا نمی دهد
عشق، مجالِ اعتنا جز به تو را نمی دهد
ای آن که یک بوس از لبت ما را، تب بر تر از برگ سماق افتاد
باور کن از چشمم نمی افتی، بالفطره است این حس، خدا داد است
یک آن اگر مثل مجنون، دربند لیلا نباشی
ندارد زندگی بی عشق غیر از عمر، مَافَاتی
آنچنان که از ستاره آسمان پر است
توبه کرد از شعر گفتن شاعری
گیسوت باشد چون که چنبر تر، تقدیرِ من گردد مُقَدَّر تر
تقدیرِ من گردد مُقَدَّر تر، گیسوت باشد چون که
هر آن باید برخیزی از، آنجا، کانجا دوری از خود
پر باید افشانی آنجا، کانجا داری نوری از خود
مثل رود، پا برهنه بی غرور،
با تمام هر چه هست در توان من،
زیر ذره بین چشم تیز بین نور،
از خودم عب
حکیم {{ ابی مّجَرّد حَامِی حَمَامَه}} را خبر آوردند که
در فضای سینه ی من ناگهان پیچیده آه
این عرصه که بر ما شد تنگ ای کرونا ویروس
شرر افکن به دل آن چشم بلا را چِقَدَر؟
می توان دید و ندید اشک رها را چِقَدَر؟
نه به حال تو دل در بدرش سوخته است
خط فقط بر لب همچون شکرش سوخته است
تا وارهی از هر چه غیر از اوست دست افشان
سر مست از امواج دریا، آفتابی تر
پُوزِتِر اُقذِر نَدِه پیشُم جُلو زِشتَه بَدَه
شیطان نمی خواهد ببیند لحظه ای هر چند، سرمستت از صهبای خلوت با خدا هرگز
امّا تو، ای بالفطر
کشیده است آنچنان که خنجر ز رو به روی بشر کرونا
الا یا ایها الساقی بده یک بست کامل، ها
دیدار گشت غدقن و بوس و‌کنار هم
آی ای کرونا که از پکن آمده ای
چون نمی خواست دهد بر تله ای دُم کرونا
شکفته است آنچنانت ایمان به جانِ گسترده پر در آتش
که شعله ای هم نمی تواند در آورد چون تو سر در آتش
می ورزمت شبیه خودم بی بهانه عشق
آئینه ها را می کند سرشار، از بهجتی زیبا و شور انگیز، هر جا فقط پا می گذارد نور
شیر خواری و سِلکِ پروازت، منطق الطّیر شیخ عطار است
دو سه شب پیش از این یقین داری
قلم در دست حق رقصید و نقشِ گُل معطّر زد
جانش از جامه ی تن یکسره عریان شده است
شد آنچنان که ناگهانم جان پُر از تو
ای مثل چشم های بسته ی شب راهتان سیاه
اگر چه دارد همیشه هر کس نیاز مبرم بسی به باران
گیر موشک های ما افتاد اگر پهبادتان
بس که در اندیشه ی فرّ و کمالی شیخنا
خوش به حالش هر که تنها با پرستو می چمد
باری به روی دوش غزل می گذاشتی
تو چشم هایت را به ضیافت مهتاب بردی
بدحجابی گفته اند از سیل ویرانگر تر است
میزبانی کند خدا، جان را، حَبَّذا مَرحَبا، همین را عشق
می تکانَد زمین زمان را ناب، می چشاند زمان
بر خودت افکنده ای هرگز نگاه ای کَلّه خر؟
بکش از سینه ات با عشق، آهی آفتابی تر
چون تو کم پیدا شود روی زمین خوکی پلشت
چشم پانند تو می بیند تک و توکی پلشت
گفته بودم با خودم از این به بعد
مرغ اگر گیرم نیامد کشکِ لارو می خورم
از عقل به عشق راه باید بکشیم
مجموع ۲۱۵ پست فعال در ۳ صفحه
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق 
نرگس زند (آرامش)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرودمجدد برشما استاد عزیز
سید هادی محمدی
وحید سلیمی بنی
معصومه خدابنده 
